Historia bomby neutronowej

Bomba neutronowa to rodzaj taktycznej broni jądrowej, której działanie polega na uwalnianiu śmiertelnego promieniowania, przypominającego promień śmierci. Jej kluczowym elementem jest neutron, czyli cząstka subatomowa znajdująca się w jądrze atomu bez ładunku elektrycznego. Choć wolne neutrony można wykorzystać do tworzenia izotopów przydatnych w medycynie i przemyśle, mogą one także stanowić zagrożenie dla życia. Powstają w reaktorach jądrowych i w trakcie reakcji łańcuchowej podczas wybuchu bomby atomowej. Od rozpoczęcia testów nuklearnych w 1945 roku neutrony przyciągały szczególną uwagę. J. Robert Oppenheimer zdobył sławę jako ojciec bomby atomowej, Edward Teller jako twórca bomby wodorowej, natomiast Sam Cohen jako prekursor bomby neutronowej. W końcu lat pięćdziesiątych pojawił się pomysł bomby, która maksymalizowałaby szkody dla ludzi, a jednocześnie ograniczałaby zniszczenia budynków i infrastruktury - idealne rozwiązanie dla armii okupacyjnej. To opowieść o człowieku i jego bombie, której stworzenie było zainspirowane połączeniem światowych wydarzeń i odkryć naukowych, prowadząc do wynalezienia jednej z najbardziej kontrowersyjnych broni nuklearnych.